Rosyjski Niebieski

Koty rosyjskie niebieskie są rasą naturalną, tylko w niewielkim stopniu poddaną wpływom hodowlanym człowieka. Jest to kot średniej budowy ciała, zgrabny i niezwykle elegancki. Ma jedwabiście miękkie futerko, krótkie i pluszowe o podwójnej strukturze włosa. Kot rosyjski posiada również na futrze charakterystyczny tylko dla swojej rasy srebrzysty nalot. Można powiedzieć, ze koty te "połyskują". Poza tym, wśród innych ras, kot rosyjski wyróżnia się lawendwym kolorem poduszeczek łap. Oprócz tej, jeszcze tylko jedna rasa posiada taki kolor poduszek - są to koraty. Opisując koty rosyjskie niebieskie nie można pominąć niezwykłego, ujmującego spojrzenia tych zwierząt. Oczy o kształcie migdałów i ich niezwykle intesywny zielony kolor sprawia, że niewiele osób potrafi oprzeć się temu kotu.
Poza niebanalną urodą, rasa ta posiada równiez niezwykły charakter. Koty te wyjątkowo mocno przywiązują się do swojego opiekuna. Są nadzwyczaj oddane, lojalne i wierne, ale w żadnym razie nie natrętne. Ciche, spokojne, choć bardzo kontaktowe i "rozmowne".

Cymric(Walijski)

Cymric, zwany też kotem walijskim, jest długowłosą odmianą bezogoniastych kotów z wyspy Man . Koty te wyhodowano w Kanadzie, gdzie pod koniec lat 60. pierwsze długowłose egzemplarze pojawiły się w rodowodowej hodowli Manksów. Początkowo ich narodziny ukrywano, by takimi "wybrykami natury" nie narażać na szwank nazwy hodowli. Wkrótce jednak uznano, że można z takich kociąt uzyskać nową, ciekawą rasę.
Nazwa rasy wymawiana "kumric" pochodzi od nazwy Walii w języku celtyckim. Koty cymric są rasą rzadką i mało rozpowszechnioną. Spowodowane jest to zwyrodnieniami w budowie miednicy, co powoduje bolesne dolegliwości i charakterystyczne "kicanie" przy poruszaniu się. U kotów walijskich dopuszcza się wszystkie odmiany barwne i wzoru rysunku. Najwartościowsze w hodowli koty walijskie w miejscu ogona posiadają wgłębienie.

Ragdoll

Ragdolle zaliczane są do drugiej co do wielkości rasy kotów domowych. Kocury są znacznie większe od kotek i mogą ważyć 6-10 kg, kotki osiągają przeważnie wagę 4-6 kg. Oczywiście mogą się zdarzyć osobniki nieco większe lub mniejsze od przeciętnej. Tylne nogi Ragdolla powinny być nieco dłuższe niż przednie, co nadaje mu charakterystyczny wygląd. Koty tej rasy rozwijają się bardzo długo i dopiero w wieku 3-4 lat osiągają pełną wielkość i ostateczny wygląd, a także pełną jakość i ubarwienie futra. Można więc porównywać Ragdolla do dobrego wina: im więcej czasu mija, tym lepiej wygląda nasz Ragdoll!

Ubarwienie
Oczy Ragdolla muszą być niebieskie. Futro jest bardzo miękkie i jedwabiste, od średnio długiego do długiego. Na brzuchu, piersi i szyi okrywa włosowa jest dłuższa. Ragdolle hoduje się w trzech typach ubarwienia: colourpoint (czyt. kolorpoint), mitted i bicolour (czyt. bikolor). Nazwy te oznaczają różne rozłożenie kolorowych oznaczeń i koloru białego na ciele kota:

Sokoke

Budowa

Sokoke jest kotem średniej wielkości, proporcjonalnym, o harmonijnej budowie ciała. Jego głowa jest dość mała, trójkątna, o lekko spłaszczonej czaszce. Nos prosty, średniej długości. Kości policzkowe osadzone wysoko, dobrze rozwinięte. Podbródek silny i wyraźny. Uszy średniej wielkości, szerokie u nasady, o zaokrąglonych końcach, z pędzelkami na koniuszkach. Oczy duże, szeroko rozstawione, w kształcie migdałów, w kolorze bursztynowym do jasnozielonego, błyszczące i pełne wyrazu. Ciało średniej długości, smukłe, dobrze umięśnione, o mocnym kośćcu. Klatka piersiowa dobrze rozwinięta. Nogi długie i smukłe, o wyraźnej muskulaturze, tylne odrobinę dłuższe od przednich. Stopy owalne. Ogon dość długi, zwężający się ku końcowi.

Szata i umaszczenie

Włosy bardzo krótkie, błyszczące i dobrze przylegające do skóry. Sierść nie powinna sprawiać wrażenia jedwabistej. Podszerstek nieznaczny. Akceptowane wszystkie odcienie umaszczenia z czarnym pręgowaniem (tabby).

Charakter

Koty Sokoke są przyjazne, bardzo przywiązane do opiekuna. Są aktywne, żywe, lubią się wspinać. Wydają z siebie ciche miauknięcia, mając na celu prawdopodobnie próbę porozumienia się z człowiekiem. Niektórzy znawcy są zdania, że w naturze Sokoke charakteryzują się psim sposobem polowania – na zdobycz zasadzają się stadnie, każdy członek grupy ma przypisaną określoną rolę. Po polowaniu zakończonym sukcesem koty potrafią podzielić się zdobyczą.

Balijski

Przez długi czas nic się nie mówiło o tej atrakcyjnej rasie kotów, które dzięki żywemu usposobieniu, przywiązaniu do właściciela i zamiłowaniu do zabaw idealnie nadają się do współżycia z ludźmi. Już przed drugą wojną światową trafiały się w miotach kotów syjamskich hodowanych w Ameryce kocięta z dłuższym, jedwabistym futrem. Hodowcy niechętnie godzili się z tym faktem, bo mógł on podważać czystość rasy "błękitnokrwistych" syjamów. Do dzisiaj nie wyjaśniono, skąd się wziął w hodowli gen odpowiedzialny za długie włosy, skoro zatajono istnienie takich osobników w obawie, że hodowle mogłyby mieć trudności z rejestracją.
Jedni hodowcy uważają, że długie włosy mogły powstać wskutek mutacji, inni doszukują się pochodzenia tej cechy w eksperymentach hodowlanych z udziałem kotów perskich, z których wyłoniły się koty perskie z oznakami. Kiedy już się zdecydowano w latach 50. na systematyczną hodowlę tych kotów, to w krótkim czasie doceniono ogromne zalety tej długowłosej odmiany kota syjamskiego i po jej oficjalnym uznaniu we wczesnych latach 70. nadano rasie dźwięczną nazwę pochodzącą od wyspy Bali.
Koty balijskie mają wszystkie zasadnicze cechy takie same jak ich bezpośredni krewniacy - koty syjamskie. Są niezwykle zwinne w ruchu i pełne temperamentu. Ich "rozmowność" jest niezrównana. Kot balijski w ferworze zabawy głośno manifestuje swoją radość. Towarzyskie koty balijskie, skazane na bliski kontakt z ludźmi, potrzebują codziennej porcji głaskania i uwielbiają, gdy się do nich przemawia i domagają się pieszczot.
Ich budowa ciała jest taka sama jak u kotów syjamskich: są średniej wielkości, zgrabne, ciało mają długie i wytworne w ruchu. Raczej delikatna budowa kości i silne umięśnienie zapewniają im dużą sprawność ruchową. Walcowaty tułów nigdy nie może być ani zbyt szeroki, ani ociężały, a długie i wysmukłe kończyny takie wrażenie jeszcze potęgują. Tylne kończyny są nieco dłuższe od przednich, a łapy zgrabne, małe i owalne.
Głowa kotów balijskich jest średniej wielkości, pociągła, klinowata, przy czym "klin" biegnie w prostej i nieprzerwanej linii od czubka nosa do końców dużych, wysoko osadzonych i często szeroko otwartych małżowin usznych. Zagłębienie nad poduszeczkami z wąsami, zwane "pinchem", jest równie niepożądane jak zbyt szeroka mordka.
Płaska z przodu czaszka musi w profilu tworzyć jedną linię z prostym nosem. Długa i wysmukła szyja podkreśla delikatność głowy i reszty ciała, z którymi harmonizuje długi i cienki ogon. Jest on ostro zakończony i pierzasty, ponieważ jest pokryty długimi, jedwabistymi włosami. Futro kotów balijskich jest delikatne i jedwabiste, jednak nie tak gęste jak u innych ras półdługowłosych. Na barkach, szyi i grzbiecie jest raczej krótkie, na bokach i brzuchu dłuższe.
Z powodu braku podszycia futro podczas ruchu zwierzęcia jest falujące, dzięki czemu koty te mają gładką sierść i zawsze wyglądają wytwornie, jak uczesane. Ledwie zaznaczony kołnierz na szyi kotów balijskich, zwłaszcza młodych, sprawia, że są często mylone ze syjamskimi. Fascynujące są pełne wyrazu niebieskie oczy w kształcie migdałów, o typowym orientalnym wyglądzie, który jest wynikiem skośnego ich ustawienia. Osobniki o niewłaściwej barwie oczu lub nadmiernie ukośnym ich ustawieniu (zezowatości) nie nadają się do hodowli.
Odmiany barwne są identyczne jak u kotów syjamskich. Koty balijskie hoduje się we wszystkich uznanych odmianach barwnych syjamów, od kotów z ciemnobrązowymi oznakami poprzez koty z rudymi oznakami do kotów z oznakami tabby. W hodowli sprawdzoną metodą ulepszania typu (budowy głowy i reszty ciała) okazało się krzyżowanie od czasu do czasu ze syjamami, które wniosły te cechy do rasy balijskiej. Pochodzące z takich krzyżówek krótkowłose syjamy mają dziedziczne skłonności do długich włosów i są określane jako odmiana syjamów. Dla hodowli kotów balijskich mają one nieocenioną wartość.

Honeybear

Cherubim i Honeybear są odmianami kota rasy Ragdoll i od pierwowzoru różnią się tylko drobnymi szczegółami. Są to rasy eksperymentalne i przez większość dużych stowarzyszeń hodowców nie są jeszcze uznawane.

Anna Baker, która na początku lat 60. wyhodowała ragdolle zastrzegła nazwę rasy i wolno jej używać tylko dla kotów pochodzących z hodowli zarejestrowanych w International Ragdoll Cat Association (IRCA). Pozostali hodowcy, nie chcąc płacić za możliwość używania tej nazwy, zmuszeni zostali do nazwania swoich kotów inaczej (Ragmufinn).
Z powodu braku stosownych opisów trudno mi ustalić różnice między tymi rasami i Ragdollem.

Abisyński

Kot abisyński ( koty krótkowłose)

Charakter: kot z dużym temperamentem, zwinny, skoczny, ruchliwy, o silnym charakterze, inteligentny i wszędobylski; łagodny i oddany właścicielowi, potrafi domagać się pieszczot i zainteresowania; dobrze czuje się w grupie kotów, której zazwyczaj przewodzi, nie jest agresywny, ale nie unika utarczek

Wyglą:d ogólny kot średniej wielkości, dobrze umięśniony, elegancki i pełen gracji; waży od 4 do 7 kg

Głowa: klinowata, o zaokrąglonych konturach, szeroka między uszami; czoło wypukłe, stop umiarkowanie zaznaczony, broda dobrze rozwinięta; kufa nie jest spiczasta ani kwadratowa

Oczy: w kształcie migdałów, duże i wyraziste, szeroko rozstawione, z czarną obwódką; kolor bursztynowy, zielony lub orzechowy

Uszy: duże, szerokie u nasady, szeroko rozstawione

Tułów: giętki, sprężysty i dobrze umięśniony, o wyważonych proporcjach

Kończyny: szczupłe, długie, o drobnej kości; stopy małe, owalne

Ogon: długi, spiczasto zakończony

Szata: krótka, sprężysta i przylegająca, o delikatnej strukturze, z charakterystycznym tickingiem - każdy włos ma kilka, na przemian, jaśniejszych i ciemniejszych prążków oraz ciemną końcówkę; dzięki temu szata ma niepowtarzalny deseń, przypominający kolorem futro zająca; niektóre części ciała - pierś, brzuch i wewnętrzna strona kończyn - pozostają jednolite; jaśniejsza sierść wokół oczu i warg, znak litery M na czole, pręga na grzbiecie, czarne obwódki wokół oczu i obrzeżone lusterko nosa są pozostałością rysunku tabby

Maść: znane są 4 podstawowe rodzaje umaszczenia: dzicze, rude (sorrel), niebieskie, płowe; wszystkie te kolory występują również w odmianach srebrzystych

Długość życia: 14-18 lat

Egzotyczny

Kot egzotyczny krótkowłosy (zdjęcie wyżej 4-5 kg) - Egzotyki przypominają persy pod każdym względem z wyjątkiem długości sierści. Ta kocia rasa wykazuje najlepsze cechy swoich różnych przodków, a do tego nie wymaga specjalnych zabiegów pielęgnacyjnych.

Syjamski

Syjamy są wśród kotów najstarszą rasą hodowlaną uszlachetnioną przez człowieka. Pierwsze syjamy, jako egzotyczne koty typu wysmukłego z Dalekiego Wschodu, głównie z dzisiejszej Tajlandii, zostały przywiezione do Europy i pędziły nędzny żywot, będąc atrakcją dla publiczności w ogrodach zoologicznych wielkich miast. W 1871 r. można było po raz pierwszy zobaczyć na słynnej w skali światowej wystawie kotów w londyńskim Crystal Palace pierwsze koty syjamskie wyhodowane przez człowieka. Od tego momentu zaczął się nadzwyczaj szybki rozwój tej rasy. Syjamy, hodowane z doskonałymi wynikami od końca XIX wieku, zdobyły cały świat i wytworzyły prawie nie dającą się zliczyć różnorodność odmian barwnych. W 1892 r. ustalono pierwszy wzorzec rasy, który jednak później trzeba było ponownie przerabiać, zmieniać i uzupełniać.
Współczesne koty syjamskie różnią się ogromnie od pierwotnych już na pierwszy rzut oka. Syjamy w początkowym okresie, mimo swej smukłości, były dość masywne i bardziej przypominały dzisiejsze koty burmańskie lub koraty. Dzisiejsi ich potomkowie mają więc niewiele wspólnych cech ze swymi przodkami. Za hodowlany ideał syjama uchodzi kot wyjątkowo wysmukły, o długich i cienkich nogach oraz cienkim ogonie. Syjam musi być wydłużony i sprężysty, a zarazem silnie umięśniony.
U syjamów podobnie jak u innych ras prowadzi się selekcję dążąc do uzyskania skrajności. Wyraźnie widać to po wyglądzie głowy, która u syjamów powinna być średniej wielkości i być proporcjonalna do reszty ciała. Musi być klinowata, przy czym klin rozpoczyna się od nosa i rozszerza się równomiernie aż do końca dużych i wysoko osadzonych uszu. Boczne linie klina powinny być ciągłe. Zakłócająca tę ciągłość zatoczka przy poduszeczkach z wąsami jest uważana za wadę. Czaszka w profilu jest lekko wypukła. Nos powinien być długi i prosty, bez zagłębienia u nasady. Pyszczek jest drobny, szczęki wyraźnie zaznaczone; podbródek tworzy jedną linię z czubkiem nosa. Elegancję ruchu syjamy zawdzięczają sprężystym, długim kończynom, przy czym tylne powinny być trochę dłuższe od przednich. Cienki i biczowato zakończony ogon kotów syjamskich przeważnie jest w ruchu i sygnalizuje gotowość do działania.
Futro syjamów jest wyjątkowo krótkie, delikatne i jedwabiste; powinno gładko przylegać do ciała i u zdrowych kotów być lśniące.
Miłośnicy kotów zawsze byli zafascynowani ciemnoniebieskimi oczami syjamów. Oczy te o migdałowatym kształcie, wyraźnie ukośnie ustawione, o przenikliwym spojrzeniu robią duże wrażenie, jakby chciały przekazać wszystkie tajemnice Orientu. Selekcja dokonywana w ramach hodowli doprowadziła jednak u niektórych linii syjamów do znacznych deformacji oczu, którą da się wyeliminować tylko drogą konsekwentnej selekcji w trakcie dalszej hodowli. Na skutek dążenia do uzyskania coraz mniejszych i coraz węższych oczu rodziły się kocięta z podwiniętymi powiekami (entropia) lub z zupełnie zarośniętymi powiekami i oczywiście cierpiały z powodu tej ułomności. Trzeba przyznać, że tylko dzięki konsekwentnej selekcji zdołano zlikwidować skutki błędnych zabiegów hodowlanych okresu początkowego. Koty syjamskie długo uważano za rasowe tylko wówczas, gdy miały słynny ogon z załamaniami lub zgrubieniami albo wyraźnie zezowały. Zarówno nieprawidłowe ustawienie oczu, jak i zniekształcenia ogona były wadami genetycznymi, które jeszcze do 1937 r także na wystawach oceniano jako cechy rasy.
Z powodu długiej historii kota syjamskiego i dynamicznego rozwoju ich hodowli, podobnie jak u innych ras, które od dawna były przedmiotem zabiegów hodowlanych, u tej rasy częściej występują wady dziedziczne. Najbardziej znane i dlatego dające się uniknąć są - poza defektami oczu - deformacje mostka (tzw. syndrom żaby), dysplazja stawów biodrowych, wrodzone wypadnięcie trzeciej powieki, zapadnięcie się gałki ocznej (enophthalmus) i zespół Waardenburga, który jest zaburzeniem wzroku z częściową ślepotą, występującym tylko w krzyżówkach kotów mających gen koloru rudego z kotami rasy foreign white. Szlachetna rasa, taka jak syjamska, sprawia hodowcom wiele kłopotów i dlatego powinni oni dokonywać tylko dobrze przemyślanych krzyżowań po dokładnym przestudiowaniu genealogii danych osobników.
Kolor futra jest - oprócz koloru oczu - główną znamienną cechą tej rasy. W zależności od odmiany barwnej od mniej lub bardziej jasnego koloru zasadniczego wyraźnie odcinają się ciemniejsze oznaki na twarzy (maska), uszach, kończynach i ogonie; u kocurów także moszna ma kolor oznak. W odniesieniu do wszystkich odmian barwnych obowiązuje żelazna zasada, że kolorowe oznaki muszą być możliwie jednolite i ciągłe, nie mogą ich zakłócać ani jaśniejsze plamy, ani przetykać pojedyncze białe włosy. Często maska wygląda niejednolicie, np. po chorobie lub wychowie młodych, co powoduje, że takie koty nie spełniają warunków wymaganych na wystawach. Kocięta rodzą się czysto białe, oznaki zaczynają się u nich pojawiać mniej więcej od czwartego tygodnia życia, lecz doskonałe umaszczenie mają przeważnie dopiero po osiągnięciu dojrzałości płciowej w wieku 7 lub 8 miesięcy. Dobrzy jurorzy biorą ten fakt pod uwagę.

Norveski Leśny

Budowa

Przystosowane do surowego klimatu Norwegii, koty te mają mocną budowę, długi tułów, futro składa się z wełnistego podszerstka i błyszczącej okrywy. Należą co grupy kotów półdługowłosych. Tylnie nogi nieco dłuższe od przednich (przystosowanie do skoków), z kępkami sierści pomiędzy poduszkami na spodzie łapek. Trójkątna głowa z prostym profilem, wysoko osadzone, duże uszy z charakterystycznymi włoskami. Owalne oczy są ułożone lekko skośne, mają puszysty ogon, który chętnie prezentują przechadzając się po domu, kryzę i kudłate "portki".

W lato sierść jest zdecydowanie krótsza i często jedynie po ogonie można rozpoznać iż jest to "norweg". Koty te nie są wymagające jeśli chodzi o pielęgnację, wystarczy mniej więcej raz w tygodniu przeczesać futerko, jednak w okresie wiosennego linienia częściej. Dopuszczone są wszystkie warianty umaszczenia, oprócz barwy czekoladowej i lila. Kotki osiągają wagę 4-5 kg, a kocury 6-7 kg. Rozwój jest powolny.
Charakter

Koty norweskie leśne mają wspaniały charakter, łatwo dostosowują się do trybu życia swoich właścicieli i do innych zwierząt. Nie są natrętne, ale potrzebują kontaktu z człowiekiem, potrafią wręcz domagać się zajęcia się nimi. Są to "żywe" koty, potrzebują trochę przestrzeni by mogły "poszaleć", lubią się wspinać (wystarczy drapak).

Uwielbiają przebywać na dworze, ale trzeba pamiętać o uprzednim zabezpieczeniu balkonu, gdzie godzinami mogą obserwować co się dzieje wokoło. Są czujne i inteligentne. Lubią wiedzieć co się dzieje w domu, by nie przegapić czegoś interesującego. Można z nimi "porozmawiać" na wszystkie tematy.

Gdy troskliwie zajmiemy się naszym "norwegiem" wyrośnie na wspaniałego członka rodziny i kompana do wspólnych zabaw. Jest to naprawdę wspaniały kot o przyjaznym charakterze i pięknym wyglądzie, idealny do trzymania w mieszkaniu.

Savannah

Savannah jest pięknym i efektownym hotem, którego wyhodowano z krzyżowania afrykańskiego serwala i kota domowego. Jest to kot o wyraźnym, cętkowanym umaszczeniu i budowie delikatniejszej od bobcata.

Savannah jest bardzo podobny do swojego dzikiego przodka. Uszy ma duże, wyraźne "pufiaste" policzki, wydłużony korpus i nogi. Cętki na futerku są zawsze czarne lub brązowe. Kształt pyszczka bardzo przypomina pyszczek serwala. Ma bardzo przyjacielski charakter, uwielbia zabawy i w odróżnieniu od większości kotów nie stroni od wody.
Savannah jest kotem unikalnym. Głównym tego powodem jest skromność puli genów i bardzo małe mioty. Koty Savannah zostały uznane jako odrębna rasa przez TICA oraz lokalną, amerykańską organizację hodowlaną REFR.

Egipski Mau

Egipski mau jest kotem o bardzo żywym temperamencie, niezwykle skorym do zabawy i ciągle szukającym zajęcia. Źle znosi ograniczanie jego przestrzeni życiowej. Podczas zabawy ze swoim właścicielem chętnie aportuje i bardzo lubi być centralnym punktem zainteresowania życia rodzinnego. Wymaga dużo uwagi i okazywania sympatii, przy czym ma zrównoważony charakter i jest nieustraszony. Nawet stres związany z wystawą znosi ze spokojem. Na pierwszy rzut oka widać, że mau jest kotem zbudowanym nadzwyczaj harmonijnie, u którego długość i wielkość ciała idealnie się uzupełniają. Cechuje się silnym umięśnieniem; u dorosłego kocura dopuszczalne jest nawet wyraźne zaznaczenie mięśni na karku i barkach. Ciało mau jest średniej wielkości. Luźna skóra między kolanem a bokiem należy do cech rozpoznawczych egipskiego mau. Dobrze rozwinięte i żylaste kończyny powinny być średniej długości i harmonijnie proporcjonalne w stosunku do reszty ciała. Tylne kończyny są trochę dłuższe niż przednie, łapy owalne i zgrabne.

Głowa jest klinowato zaokrąglona, średniej wielkości. Długi i prosty nos z profilu jest lekko wypukły, zagłębienia przy poduszeczkach z wąsami są niepożądane. Uszy są dość duże i wysoko osadzone. Szerokie u nasady i dostatecznie szeroko rozstawione przedlużają klinowato linię policzków, która nie powinna być nadmiernie uwydatniona.
Oczy są duże i w kształcie migdałów, jednak z powodu swej wielkości nie wyglądają typowo orientalnie. Kolor oczu jest agrestowozielony. Futro jest jedwabiste i delikatne, robi ogólne wrażenie gęstego i ściśle przylega do ciała. Główną charakterystyczną cechą są pasemka na wszystkich włosach nadające futru typowe zabarwienie. Powstające dzięki nim ciemniejsze cętki i paski na jasnym tle stanowią o urodzie kota mau i przywodzą na myśl staroegipskie koty faraonów.
Wielkość i kształt cętek na brzuchu, bokach, grzbiecie i kończynach nie mają żadnego znaczenia przy ocenie rysunku i jakości futra. Ważniejszy od wielkości i kształtu cętek jest kontrast między ich barwą a tłem.
Na czole nie może brakować charakterystycznego znaku "M", a na piersi pasków w kształcie naszyjnika. Policzki i poduszeczki z wąsami również mają pozostałości pręg tabby, podobnie jak pręga grzbietowa wzdłuż kręgosłupa. Na łopatkach plamki przechodzą w silnie zaznaczone paski rozciągające się na przednie oraz tylne kończyny i w najniższej ich części znowu przechodzą w cętki. Ogon ma wyraźnie ciemne paski i ciemny koniec. Jaśniejszy brzuch ma dwa rzędy "kamizelkowych guzików".
Egipskie mau hoduje się dzisiaj w trzech odmianach barwnych, których - ze względu na utrwalenie się cech tej rasy - nie należy już ze sobą krzyżować.

Birmiński

Kot Birmiński to rasa wyróżniająca się wytworną urodą i szlachetnym charakterem. Ma jedwabiste, półdługowłose, jasne futro z ciemniejszymi oznakami a także śnieżnobiałe końce łap o charakterystycznym kształcie - tzw. "rękawiczki", "buty" i "ostrogi".
Jest to spokojne, towarzyskie, uczuciowe i zrównoważone zwierzę, które potrafi zżyć się z całą rodziną.
Birmany ogromnie przywiązują się do swoich opiekunów i stale szukają z nimi kontaktu. Są też bardzo łase na pieszczoty i wiecznie gotowe do zabawy.
Należą do kotów średniej wielkości.
Występują w ośmiu podstawowych odmianach kolorystycznych.

Pers

Pers

Persy są dość nieśmiałymi, ale niezwykle czułymi kotami. Wiem z opowieści mojej przyjaciółki, że gdy nawet udaje że płacze, to odrazu jej kotka do niej przybiega cóż za opiekuńczość, miłość i wierność ze strony kota. Kota Perskiego trzeba wyczesywać codziennie. W innym wypadku sierść wala się po wszystkich kątach. Śliczne są te nasze Persy. a teraz Wady: Sierść, sierść sierść. No, może jeszcze nieśmiałość. Zalety: Czułość, gracja, wierność.